A análise dos distintos aspectos relacionados con estas temáticas rebelan que Santiago conta cun perfil poboacional envellecido, ao contrario do que sucede en áreas lindeiras como o Val da Maía. Esta tendencia implica ter que desenvolver políticas públicas que inclúan es necesidades deste grupo poboacional e non só de tipo de asistencial, xa que a idade media da poboación compostelá se atopa actualmente na franxa de entre 40 e 54 anos. Porén, tanto o centro urbano santiagués como os grandes núcleos urbanos da periferia contan cunha configuración física que favorece a mobilidade peonil e en transporte público.

Os elevados niveis de envellecemento e o asentamento da poboación máis nova nos municipios da área metropolitana de Santiago, leva a que o centro da cidade vexa unha diminución no tamaño medio do fogar, unha tendencia á alza de cara á vindeira década. A isto cómpre engadir a dispersión da poboación na metade norte do municipio, moi envellecida e pouco integrada nas dinámicas da área urbana. Tamén nos municipios da contorna existe unha importante porcentaxe de vivendas unifamiliares, o que complica os labores de conectividade e obriga a ter unha forte dependencia do automóbil privado para os desprazamentos.

Por outra banda, Compostela conta con amplas zonas verdes, contando co río Sar como o punto de unión no eixo territorial norte-sur, conectando as concas do Tambre e do Ulla. Ademais, o municipio dispón dunha paisaxe agraria tradicional e fértil que, se ben está sometida a unha tendencia ao abandono e a ser mudada por explotacións forestais, si ofrece posibilidades da súa posta en valor como espazo produtivo dentro do sector primario.